Tuesday, April 9, 2013

ඇතෙකුට ඇත් දළ යුවලක් වාගේ මට ඔබගේ ප්‍රේමේ...

 ( 2013 අප්‍රේල් 3 සවස 3.47 ට පල කළ මෙම ලිපිය අත්වැරදීමකින් මැකී ගියේය. Google cache එකේ තිබී සොයාගත් මෙය නැවත පළකිරීමකි. )

මම මේ ගීතය ගැන විචාරයක් ලියන්න හදනවා නෙමෙයි. ඒත් මේ ගීය මම කියනදේට සම්බන්දයි.
මේ ගීතය ගැන එක එක දේවල් කිව්වට මට හිතෙන්නෙ මෙයින් කියවෙන්නෙ,මතෲ භාර්‍යාවක් එහෙම නැත්තම් අම්ම කෙනෙක් වගෙ තමන්ට ආදරෙ කරන පෙම්වතියක් ගැන.ගීත රචකයගෙ  හිතේ තිබුනෙත් ඒක වෙන්නැති.
ගොඩක් ගීත වල "මට ඔයා මගෙ පන වගෙ,ඔයාගෙ ආදරේ මහ සාගරේ වගේ,රෝස මලක් වගේ" කියද්දි ඇයි මේ ගීතයෙදි

         "ඇතෙකුට ඇත් දළ යුවලක් වාගේ මට ඔබගේ ප්‍රේමේ... "

කියල කිව්වෙ? මේ වචනවල තියෙන්නෙ කෙලින්ම සැබෑ ආදරය සෙනෙහස.70 දශකයෙ මිනිස්සු ආදරය දැකපු උතුම් විදිය.
ඇතෙකුට තමාගෙ දළ දෙක ආභරණයක්,ආඩම්බරයක්,ආරක්ෂාවක්.
ඔබේ ප්‍රේමය මට ආඩම්බරයක්,ආරක්ෂාවක්.
එය කොයිතරම් උතුම් සහ විශිෂ්ඨ සංකල්පනාවක්ද.
මේ ගීය පුරාවට තියෙන්නෙ



 ඒ වගෙ පරාර්ථකාමි ආදරයක් ගැන.ඒ වගේ ආදරයක් ලබන්න මනුස්සයෙක් මං හිතන විදිහට පිං කරල තියෙන්න ඕනා. මේ ගීතය අහනකොට තේරුම තේරෙනකොට හිතෙනව අපි ආදරෙ කියල හිතගෙන ඉන්නෙ කොයි තරම් පුහු බොළඳ විදියටද කියල. ගීතයේ අන්තිම මෙන්න මෙහෙම ආදරවන්තයා තමන්ගෙ අම්ම වගෙ ස්නේහයෙන් ඉන්න ආදරවන්තියගෙන් අහනව., ""පෙරුම් පුරනවද මතු බුදු වන්නට මට දී රැකවරනා....? "" ඔබටත් ඒ මෛත්‍රියෙන් පිරුනු සැබෑ ආදරය මුනගැසේවා..!

( මෙම ප්‍රතිචාරය එදින පළවූවකි. )



Saturday, April 6, 2013

මගේ පාළුපැලට එන්න කවුරුත් නෑ යාළුවේ....!

පාළුව,සාංකාව,තනිකම යනාදී වචන මිනිසා දන්නා භයානකම වචන විය හැක. තනිකම් දෝසය නම්න් දෝෂයක් ඇත්තේ ඒ නිසාම වෙන්නැති.
ඒ තරමට මිනිස්සු වන අපට තනිවීම දුකකි.

සල්ලි ,බලය,නම්බුව,කීර්තිය තිබේනම් ඔබ කිසිදා තනි නොවෙයි. නමුත් ඒවා නැති තැන ඔබට ඇත්තේ තනිකම හා අත්හැර්  දැමීමක් පමනි.
ඉහතකී දේ නැත් තැනැත්තාට ආදරයක්ද ලැබෙන්නේ නැත.

මා මේ කියන්දේ බහුතර සත්‍යයකි.

"සැප සම්පත් යසිසුරු හමුවේ නෑ සිය මිතුරන් ළංවේ.....දිළිඳුව පැරදුනු දිනයේ.
                                                                 මගේ තනියට මා පමනයි..."

විජය කුමරණතුංගයන් ඔහුගේ එක් ගීයක එසේ සඳහන් කළා.
අටලෝදහමින් පිරුනු ලෝකයේ දුක වේදනාව නින්දා අයස යනු තවත් කටුක ධර්මතාවන් ම වේ.
එක අතකින් එසේ තනිවීම නිසාම බැඳීම් වලින් යම්තාක් දුරකට හෝ නිදහස් වේ.

අවසානයේදි තනිවීම හා සියල්ල නැතිවීම විමුක්තියේ පළමු දොර ඇරීමක් යැයි මට සිතේ.

ඔබට ඔබවත් ,මට මාවත්,අපට අපවත් නැත.ඇත්තේ තනිකමින් පිරුනු හිස් අවකාෂයකි.
ව්ශ්වය වනාහි ඇත්තෙන්ම සෑහෙන හුදෙකලා අඳුරු ශෝකී තැනකි.මිනිස් සිතද එසේමය.